در الحیات حکیمی‌ها ، با نگاهی روبرو هستیم که انسان در آن ، عزیز و والا است و زیر سوال بردن جایگاه و شخصیتش ، کار خورد و آسانی نیست.

علی کاتب خراسانی با سرودن قطعه شعری به سوگ رحلت استاد حکیمی نشست.

کلماتش از جنس اشک، افکارش از عنصر حکمت و غم‌هایش همه، شیرین و پشت به دنیا و تماما رو به آخرت بود.