به گزارش خبرنگار گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «موج‌رسا»؛ به نقل از شبکه اطلاع‌رسانی راه‌دانا؛ دور چهارم گفتگوهای غیرمستقیم ایران و آمریکا در حالی برگزار شد که همچنان ایالات‌متحده تأکید دارد که ایران نمی‌تواند از حق تکنولوژی صلح‌آمیز غنی‌سازی اورانیوم بهره‌مند شود.
بیشتر بخوانید
این رویکرد واشنگتن در حقیقت نقض صریح معاهده ان‌پی‌تی است. براساس معاهده ان‌پی‌تی کشورهای عضو صرفاً متعهد به برخی الزامات نیستند، بلکه از حقوقی بنیادین برخوردارند که هیچ کشور یا دولتی نمی‌تواند آن‌ها را زیر سئوال برد.
تلاش ایالات‌متحده برای نعل وارونه زدن در پرونده هسته‌ای ایران در حالی است که آمریکا در حال مذاکره با عربستان برای پذیرش صنعت غنی‌سازی در عربستان است.
استاندارهای دوگانه غرب شاید نسخه موقتی برای فضاسازی‌های رسانه‌ای و راه‌اندازی جنگ روانی باشد اما نمی‌تواند زمینه‌ساز این باشد که کاخ سفید هم‌زمان در مورد حق غنی‌سازی در ایران و عربستان دو موضع کاملا متناقض داشته باشد.
موضع جمهوری اسلامی ایران تنها یک چیز است آن هم برخورداری از حق قانونی غنی‌سازی صلح‌آمیز هسته‌ای، ایران بارها اعلام کرده است از مسیری که تا به امروز آمده عقب‌نشینی نخواهد کرد و تحت هیچ شرایطی حاضر به تعطیلی فعالیت‌های هسته‌ای خود نیست.
در چنین شرایطی ایده راه‌اندازی کنسرسیوم مشترک منطقه‌ای با عربستان‌سعودی اما شاید بیش از هر چیز یادآور خاطره تلخ سرمایه‌گذاری یک میلیارد دلاری محمدرضاشاه پهلوی در کنسرسیوم اورودیف در فرانسه باشد. اقدامی که حق 10 درصدی غنی‌سازی را برای ایران در نظر گرفت اما هیچ درصدی از این معاهده نصیب ملت ایران نشد.
نیویورک‌تایمز در این‌باره مدعی شده است یکی از طرح‌های روی میز مذاکرات، پیشنهادی است که براساس آن تأسیسات هسته‌ای ایران تحت پروژه‌ای مشترک با آمریکا یا کشور سومی مانند عربستان اداره شود تا از این طریق لایه‌ای امنیتی برای تضمین صلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای ایران در نظر گرفته شود.
رسوایی هسته‌ای فرانسه در قرارداد اورودیف
قرارداد اورودیف را می‌توان یکی از مصادیق رسوایی فرانسه در عمل نکردن به معاهدات خود نسبت به ایران دانست.
در سال 1974 ایران وامی به مبلغ یک میلیارد دلار به کمیساریای انرژی اتمی فرانسه داد. از این وام برای ساخت کارخانه غنی‌سازی اورانیوم متعلق به کنسرسیوم اورودیف در تریکاستن استفاده شد. در مقابل ایران صاحب 10 درصد از سهام این کارخانه شد.
اگرچه این معاهده برای طرفین لازم‌الاجرا بود اما با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران فرانسه به بهانه‌های مختلف از اجرای تعهدات خود سر باز زد.
براساس قرارداد ایران و فرانسه می‌بایست 10 درصد فراورده‌های کارخانه غنی‌سازی اورانیوم فرانسه به ایران تعلق می‌گرفت و از هر 10 کارمند این کارخانه نیز یک نفر باید از ایرانیان انتخاب می‌شد و از این گذشته ایران می‌بایست به اندازه سهامش از کارخانه در سود آن نیز شریک می‌شد که هیچ‌کدام محقق نشد.
در سال 88 فرانسه اعلام کرد که 10 درصد از سهام کارخانه اورودیف متعلق به ایران است اما به‌خاطر تحریم‌ها امکان انتقال اورانیوم غنی شده این کارخانه به ایران وجود ندارد این کشور اما نگفت چرا در سال‌های قبل از تحریم ایران فرانسه به تعهد خود عمل نکرده و حق ایران را از سهم 10 درصدی در این کشور پرداخت نکرده است.
حالا اما با پیشنهاد راه‌اندازی کنسرسیوم مشترک هسته‌ای بین ایران و آمریکا و یا عربستان باز هم بدعهدی دولت‌های غربی و حکومت‌های حامی این جریان در منطقه برای ملت یادآور شد. حق غنی‌سازی هسته ای ایران جز حقوق بی‌قید و شرطی است که جمهوری اسلامی ایران می‌تواند همچون سایر کشورهای عضو ان‌پی‌تی از آن برخوردار باشد.
اصل روابط ما بی‌اعتمادی به غرب
سیامک باقری، کارشناس مسائل هسته‌ای و بین الملل در گفتگو با دانا با اشاره به اینکه آنچه پیرامون مذاکرات غیرمستقیم ایران و آمریکا در جریان است با آنچه در رسانه‌ها مطرح می‌شود فاصله زیادی دارد و ایده پیوستن به یک کنسرسیوم مشترک نیز در حد یک گمانه‌زنی است که بیشتر از سوی جریانی که موافق پرونده هسته‌ای ایران نیستند مطرح می‌شود.
وی با اشاره به اینکه جمهوری اسلامی ایران در ادوار مختلف مذاکرات متعددی داشته و توافقات گوناگونی را امضا کرده است اما همواره با بدعهدی طرف‌های غربی مواجه شده ادامه داد: ایده کنسرسیون مشترک در فعالیت‌های هسته‌ای جز خطوط قرمز ایران است و نه‌تنها در این دوره از مذاکرات بلکه در مذاکرات قبلی هم مطرح بوده است اما ایران هیچ‌گاه آن را نپذیرفته است.
این کارشناس مسائل بین‌الملل و هسته‌ای با اشاره به تجربه سرمایه‌گذاری ایران در اورودیف فرانسه ادامه داد: براساس این توافقنامه 10 درصد از سرمایه‌ای شرکت متعلق به ایران بود اما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی فرانسه هیچ‌گونه همکاری در این زمینه با ما نداشت و تا‌کنون نیز ثروت و دارایی ما را برنگردانده است.
باقری تصریح کرد: در سال 86 هم این مسئله را تجربه کردیم چراکه برای رادیو داروها از غرب درخواست سوخت کردیم اما به بهانه‌های مختلف آن را در اختیار ما قرار ندادند و در برجام نیز با وجود آنکه سازمان ملل پشتوانه توافق صورت گرفته بود رئیس‌جمهور آمریکا آن را پاره کرد و به‌طور یک طرفه از برجام خارج شد، در چنین شرایطی چگونه می‌توانیم بنای اعتماد به غرب را گذاشته و ایده کنسرسیون هسته‌ای را بپذیریم.
وی با اشاره به اینکه چه تضمینی وجود دارد که عضو کنسرسیوم شویم و در صورت نیاز به سوخت رادیو داروها طرف‌های ما آن را در اختیارمان قرار دهند، تأکید کرد: اصل در روابط بین‌الملل ما بی‌اعتمادی به غرب است و معتقدیم طرح چنین ایده‌ای پروپاگاندای غرب برای ادراک‌سازی است.
انتهای خبر/