کارگران شاهرگ اقتصادی جامعه هستند
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «موج‌رسا»؛ روز جهانی کارگر فرصتی است برای بازخوانی نقش بی‌بدیل و گاه مغفول مانده‌ی کارگران در چرخش چرخ‌های اقتصاد، صنعت، کشاورزی و خدمات.
بیشتر بخوانید
نام‌گذاری سال ۱۴۰۴ از سوی رهبر انقلاب به‌عنوان «سرمایه‌گذاری برای تولید»، نه فقط یک اتفاق نمادین بلکه یک ضرورت راهبردی را یادآوری می‌کند: بدون نیروی کار ماهر، با انگیزه و توانمند، هیچ سرمایه‌گذاری به بار نمی‌نشیند و هیچ تولیدی شکوفا نمی‌شود.
کارگر، نه صرفاً یک عامل اجرایی بلکه اصلی‌ترین محرک تولید و بهره‌وری است. کارگر نه فقط ابزار تولید، بلکه شریک آن است؛ شریکی که اگر دیده نشود، امنیت سرمایه‌گذاری و دوام تولید تضمین نخواهد شد.
سرمایه‌گذاری بدون سرمایه انسانی، ناکام می‌ماند
برای آن‌که شعار سال، از سطح تابلوها به عمق سیاست‌های اقتصادی کشور نفوذ کند، باید مفهوم سرمایه‌گذاری را بازتعریف کرد. سرمایه‌گذاری فقط به تزریق پول در بخش‌های صنعتی و خدماتی محدود نمی‌شود؛ بلکه مهم‌تر از آن، سرمایه‌گذاری روی نیروی انسانی است. کارگری که در فشار معیشت، بی‌ثباتی شغلی، عدم امنیت اجتماعی و فقدان آموزش‌های روزآمد قرار دارد، چگونه می‌تواند از دل سرمایه‌گذاری، تولید رقابتی و ارزش‌افزا خلق کند؟
اگر بخواهیم اقتصاد مقاومتی و مردمی را محقق کنیم، باید ابتدا «کارگر مقاوم» و «کارگر امیدوار» بسازیم. این یعنی افزایش بهره‌وری از مسیر کرامت‌افزایی. نظام‌های اقتصادی موفق در دنیا، پیش از هر چیز نیروی کار را بیمه، آموزش، حمایت و توانمند می‌کنند. در ایران نیز چنانچه قرار است تولید داخلی رونق بگیرد و سرمایه‌گذاری مؤثر باشد، باید بسترهای حمایتی و انگیزشی برای طبقه کارگر فراهم شود.
نگاه سرمایه‌محور یا انسان‌محور؟
یکی از آسیب‌های نظام اقتصادی ما، غلبه نگاه صرفاً سرمایه‌محور به توسعه بوده است؛ در حالی‌که در بسیاری از کشورهای پیشرو، توسعه بر پایه توانمندسازی کارگران و گسترش عدالت صنعتی بنا شده است. در این میان، تولید ملی زمانی می‌تواند موتور توسعه باشد که هم سرمایه‌گذار احساس امنیت کند و هم کارگر احساس شراکت. مشارکت واقعی کارگران در تصمیم‌سازی‌های تولیدی، تقویت شوراهای کارگری، توجه به قراردادهای عادلانه و ارتقای سطح معیشت، شاخص‌هایی است که تحقق شعار سال را از یک آرمان به یک راهبرد واقعی تبدیل می‌کند.
تضاد یا تعامل میان سرمایه و کار؟
در فضای رسانه‌ای و حتی برخی گفتمان‌های اقتصادی، گاهی تلاش می‌شود تا میان کارگر و کارفرما نوعی تضاد ذاتی تصویر شود؛ اما تجربه نشان داده که در یک اکوسیستم تولیدی سالم، کارگر و سرمایه‌گذار نه در تعارض، بلکه در تعامل‌اند. این تعامل، زمانی پایدار می‌ماند که کارفرما در کارگر نه یک هزینه، بلکه یک فرصت ببیند و کارگر در سرمایه‌گذار نه یک استثمارگر، بلکه یک همراه برای رشد و توسعه.
اگر سیاست‌گذاران اقتصادی، فضای تولید را از بی‌ثباتی نرخ ارز، تورم لجام‌گسیخته و مشکلات واردات بی‌رویه نجات دهند، آنگاه هم کارفرما با رغبت بیشتری سرمایه‌گذاری می‌کند و هم کارگر با امید و انگیزه بیشتری تولید می‌کند. در چنین فضایی، شعار «سرمایه‌گذاری برای تولید» صرفاً یک عبارت تزئینی نخواهد بود، بلکه به یک عزم ملی بدل می‌شود.
کارگران، پرچمداران جهاد اقتصادی
فراموش نکنیم که در برهه‌های حساس تاریخی، همین کارگران بودند که جهاد اقتصادی را رقم زدند؛ از کارخانه‌هایی که در دوران تحریم و جنگ، چراغ تولید را روشن نگه داشتند، تا کشاورزانی که با دستان پینه‌بسته، امنیت غذایی کشور را تضمین کردند. این نیروی بی‌ادعا، امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه، احترام و حمایت است.
روز کارگر باید فقط یک مناسبت تقویمی نباشد؛ باید بهانه‌ای باشد برای بازنگری در سیاست‌ها و رویکردها. برای شنیدن صدای کارگر، برای اصلاح قوانین کار، برای حمایت از تشکل‌های مستقل کارگری، برای تبدیل شعار عدالت اجتماعی به برنامه اجرایی.
جمع بندی:
سرمایه‌گذاری برای تولید، نیازمند زنجیره‌ای هماهنگ از سرمایه، مدیریت، سیاست‌های کلان، و مهم‌تر از همه نیروی انسانی کارآمد است. در این زنجیره، کارگر ایرانی همان حلقه طلایی است که اگر نادیده گرفته شود، نه تنها تولید، بلکه کل اقتصاد ملی آسیب خواهد دید.
بنابراین، اگر قرار است در پایان سال ۱۴۰۴ گزارشی واقعی و نه صوری از تحقق شعار سال ارائه شود، نقطه شروع آن باید با «کارگر» باشد؛ با شنیدن صدایش، شناختن دردهایش، و دیدن توانمندی‌هایش. چرا که بدون کارگر، هیچ سرمایه‌ای به تولید تبدیل نمی‌شود.
حمداله مرادی، فعال رسانه‌ای
انتهای خبر/