به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «موج‌رسا»؛ همه ساله در نیمه اسفند ماه که روز درختکاری نامیده شده است، یک سنت حسنه دینی و فرهنگ ارزشمند صیانت از فضای سبز در شهرها با کاشت نهال درختان پاس داشته می‌شود.
بیشتر بخوانید
در این مهم سال‌هاست که شهروندان به نحو احسن وظیفه شهروندی خود را ادا کردند اما طبق تجارب و مشاهدات عینی مدیریت شهری بسیاری از شهرها در انجام وظایف ذاتی خود در کاشت و نگه‌داری از اندک سرانه فضای سبز و درختان سطح شهر در معابر و پارک‌ها ناموفق بودند. اثبات این ادعا بسیار آسان است و با وجود تکنولوژی‌های نوین در عرصه نقشه‌های شهری همانند GIS با بررسی مساحت فضاهای مختلف شهری و سرانه مربوطه همانند مسکونی، معابر، فضای سبز، اداری، خدماتی، ورزشی، فرهنگی آموزشی و .. بلاشک کمبود فضاهای سبز از جمله کمبودهای تمام شهرهاست.
قطعاً نیاز اول هر شهر و اصولاً فلسفه تشکیل هر شهر، وجود محلی برای سکونت و ساخت و ساز منازل و نیز معابر برای ساکنان آن شهر است. اما اهم و فی‌الاهم موضوع ساخت و ساز در شهرها محدودیت‌هایی دارد که آن جمله رعایت سرانه ساخت و ساز مسکونی، در مقابل سرانه‌های معابر، سرانه فضای سبز و سایر سرانه است.
در زمینه ساخت و ساز بناهای مسکونی با بررسی زمین‌های موجود در شهر و نیز جمعیت فعلی و میزان نرخ رشد جمعیت شهری ابهر به‌راحتی قابل درک است که بسیاری از زمین‌های تُنک و خالی فعلی به‌خصوص در حواشی طالقانی شمالی و ضلع غربی بلوار انقلاب شمالی و جنوبی زمین‌های خالی بسیاری وجود دارد.
برای نمونه در شهرک پونک بیش از یک هزار قطعه، در شهرک مادبافت و ابهر بافت بیش از یک هزار قطعه، در شهرک جنب بهشت کبری بیش از ۲۰۰ قطعه و در شهرک مردانی بیش از ۲۰۰ قطعه، در شهرک گلسار شرقی و غربی نیز بیش از ۳۰۰ قطعه، به همه این موارد زمین‌های خالی را هم اضافه کنیم، یک هزار قطعه موجود در بافت فرسوده مرکز شهر را که فعلاً زمین خرابه و یا تک طبقه هستند و امکان دو یا سه طبقه شدن دارند.
با یک محاسبه ساده ملاحظه می‌شود بیش از ۴ هزار قطعه خالی و تفکیک شده و نشده برای احداث منازل مسکونی تک طبقه و دو طبقه وجود دارد چه برسد به آپارتمان و انبوه‌سازی و طبق محاسبات ذکر شده قطعاً در ۱۰ سال آینده عرضه زمین بیش از تقاضای زمین خواهد بود و این یعنی رکود ساخت و ساز و اشباع بازار مسکن!
حال نگاه کنید به رشد جمعیت، از سال ۱۳۹۵ تا کنون تقریباً رشد جمعیت متوقف شده چون مهاجرت به قزوین و تهران بوده یا خارج کشور و نرخ زاد و ولد هم کاهشی بوده لذا با کدام برنامه و طرح و چند دستگاه آپارتمان یا چند باب منزل ویلایی ساخته شود؟!
این مسئله را بنگاه‌های مسکن در سال‌های اخیر به خوبی درک کرده‌اند! ولی چگونه است مدیران شهری در مسکن و شهرسازی و شهرداری و شورای شهر و فرمانداری و استانداری هنوز در فکر شهرک‌سازی‌های خارج از محدوده شهر مخصوصاً در اراضی بالای اتوبان هستند و این بسیار جای تعجب دارد.
جدای این مسئله که ساخت و ساز هرگونه شهرک جدید خارج از محدوده شهری بسیار اشتباه و غلط مطلق است، افراط و تفریط در زمینه کاشت نهال و ایجاد فضای سبز با عنایت دشت و دهن پرکن احداث جنگل! در اراضی شمالی اتوبان میز افتادن از آن سوی پشت بام افراط و تفریط است!
در حالی‌که در داخل سطح شهر ابهر و داخل محدوده شهری به‌شدت با کمبود فضای سبز و فرسودگی درختان کهنسال پارک‌ها (که خطر سقوط دارند) مواجه هستیم، به‌جای این‌گونه طرح‌های تخیل‌گونه، وظیفه ذاتی و اصلی مدیریت شهری نگه‌داری بهینه از فضای سبز موجود و گسترش سرانه سبز به حد استاندارد آن است.
بارها به نقاط قابل درختکاری در سطح ابهر اشاره شده و نقاط پر اهمیت و اولویت‌دار برای این‌کار به مسئولان شهری گوشزد شده است. به لطف مدیران توانمند شهری قبل همانند مرحوم سید سعید حسین شهردار اوایل دهه اول ۷۰، کمربندهای شرقی و غربی، بلوار تمدن از بلوار طالقانی شمالی تا میدان تمدن و تا cng حسین آباد، بلوار انقلاب از بهشت کبری تا میدان انگور و تا میدان انقلاب تا میدان حر، رینگ جنوبی از میدان اثیرالدین تا میدان خاتم و تا میدان پیر و تا بهشت کبری، بلوار شمالی شهر از میدان حر تا میدان توحید و ابتدای بلوار طالقانی شمالی و همچنین حاشیه کمربندی شمالی ابهر و حتی خیابان منتهی به شریف‌آباد از میدان حر نیازمند کاشت درختان مرتفع با برگ‌های فراوان همانند چنار است. درختانی که هم در سمت پیاده‌روها و هم در وسط بلوار کاشته شود و با نگه‌داری سال‌های نخست می‌توان امیدوار بود برای سال‌های آینده محیط این بلوارها سرسبز خواهد شد.
در ابتدای سال ۱۴۰۳ رئیس شورای شهر قول کاشت ۵ هزار نهال درختان چنار را دادند ولی نشانه‌ای از این کار پسندیده مشاهده نشد. هرچند طبق برآورد سرانگشتی از طول بلوارها و معابر نامبرده فوق‌الذکر مشخص می‌شود که حداقل به کاشت ۲۰ هزار نهال چنار نیازمند است. سال ۱۴۰۴ سال نهایی برای شورای فعلی و البته سالی اضافه برای شوراها است.
می‌توان این سال را فرصتی برای جبران مافات گذشته و استفاده بهینه از تجارب تلخ و ناپختگی‌های قبلی محسوب کرد و خدای ناکرده ادامه اشتباهات گذشته و ناعدالتی با افراط در محله‌گرایی و کاشت بیشتر بذر تفرقه و کینه کرد.
اگر لیستی از کمبودهای شدید شهر نزد مدیران شهری وجود داشته باشد قطعاً کمبود شدید فضای سبز و سرانه پارک‌ها و فضاهای بازی از جمله کمبودهای مفرط شهر است. لذا امیدواریم در یک سال فرصت جدید که به مدیریت شهری داده شده است گام‌های مثبت هرچند کوچک در کاهش این کاستی‌ها و افزایش سرانه فضای سبز بردارند.
بهزاد آهنگری، کارشناس مسائل مدیریت شهری
انتهای خبر/