عزاداری امام حسين (ع) روح را صیقل می‌دهد
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «موج‌رسا»؛ هر ساله با آغاز ماه محرم محافل حسینی و خیمه‌ها در سراسر جهان به عشق سیدالشهدا (ع) به پا می‌شود و هر کس به طریقی ارادت خود را به این امام بزرگوار می‌رساند و افراد در صدد هستند تا سهمی هرچند اندك در برپایی عزای امام حسین(ع) و گریه و ماتم آن آزادمرد جهان داشته باشند.
بیشتر بخوانید
چراکه می‌دانند گریه برای امام حسین (ع) خود و زندگی را بیمه می‌کنند و محال است جایی اسم امام حسین (ع) قید شود و دل‌های منقلب نشوند و خشك شدن چشم و محروم بودن از اشك و گریه برای امام مهربانی‌ها سید سالار شهیدان یكی از نشانه‌های قساوت قلب است و چنانچه در روایتی آمده است كه گریه چشم‌ها و ترس دل‌ها از نشانه‌های رحمت خدا است.
اشك، زمانی از چشم سرازیر می‌شود كه دل بسوزد و طبیعی است و گریه برای سیدالشهدا (س) ثواب ویژه دارد و حتی دستمالی که افراد در محافل با خود حمل می‌کنند تا اشک خود را با آن پاک‌کنند همان اشک‌ها تبرک دارد و بعد از مرگ شفاعت می‌کنند.
گریه و اشک برای ابا عبدالله سرآغازی است تا افراد در دریای بیکران عشق و معرفت ایشان غوطه‌ور شوند و از کلاس کربلای ایشان درس آزادگی و از خودگذشتگی بیاموزد درسی که حر را حر و آزاده کرد.
عزاداری و سوگواری برای سیدالشهدا (ع) سالیان سال است وجود دارد و مردم برای مظلوميت این امام بزرگوار در سوگ می‌نشینند و مراسم عزاداری برای سیدالشهدا (ع) مشکل‌گشاست افراد زیادی با شرکت در این مراسمات حاجات خود را گرفته‌اند و به اصطلاح حاجت‌روا شده‌اند.
این موضوع ارادت به اهل بیت (ع) را می‌رساند که مانند چشمه‌ای بیکران است و تمامی ندارد و عزاداری بر امام حسین (ع) روح را صیقل می‌دهد.
عشق به امام حسین (ع) مختص مسلمانان نیست افراد از هر قومیتی مخصوصأ در ماه محرم به ایشان متوسل می‌شوند و بنابر شواهد عینی همه ساله بر شكوه این مراسم افزوده می‌شود.
برگزاری محافل در شهرها و روستاهای ایران بر اساس سنت‌های، آداب و رسوم در مناطق و آئین هر منطقه مختلف است ترک، کرد، لر، بلوچ، گیلک، عرب و... هر کدام با زبان و گویش خاص خود ارادتش را به این امام بزرگوار عرض می‌کند و به راستی که امام‌حسین (ع) دریای بیکران رحمت است.
السلام علیک یا ابا عبدالله (ع)
سمیرا قربانی
انتهای خبر/