هر روز تلاوت یک صفحه از قرآن کریم/ سوره الانبیاء

 

وَكَمْ قَصَمْنَا مِنْ قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنْشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِينَ (11)

و چه بسيار قريه هايى را که [مردم آنها ]ستمکار بودند در هم شکستيم و پس از آنان مردمى ديگر پديد آورديم. (11)

 

فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُمْ مِنْهَا يَرْكُضُونَ (12)

پس آن گاه که عذاب ما را احساس کردند ناگهان از آن مى گريختند. (12)

 

لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَىٰ مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ (13)

نگريزيد، و به رفاه و تنعّمى که در آن بوديد و به خانه هايتان برگرديد شايد از شما سؤال شود [که چه بر سرتان آمد؟] (13)

 

قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ (14)

گفتند: اى واى بر ما! راستى که ما ستمکار بوديم. (14)

 

فَمَا زَالَتْ تِلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّىٰ جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ (15)

پس بىوقفه گفتارشان همين بود تا آن که آنان را ريشه کن و خاموش ساختيم. (15)

 

وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاءَ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لَاعِبِينَ (16)

و ما آسمان و زمين و آنچه را که ميان آن دو است، به بازى نيافريديم. (16)

 

لَوْ أَرَدْنَا أَنْ نَتَّخِذَ لَهْوًا لَاتَّخَذْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا إِنْ كُنَّا فَاعِلِينَ (17)

اگر مى خواستيم سرگرميى برگيريم آن را از نزد خود برمى گرفتيم اگر کننده [اين کار ]بوديم. (17)

 

بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْبَاطِلِ فَيَدْمَغُهُ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٌ ۚ وَلَكُمُ الْوَيْلُ مِمَّا تَصِفُونَ (18)

[چنين نيست] بلکه با حق بر باطل مى کوبيم تا مغزش را از هم بپاشد و باطل بى درنگ نابود شود، و واى بر شما از آنچه [به ناحق ]وصف مى کنيد. (18)

 

وَلَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَمَنْ عِنْدَهُ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَلَا يَسْتَحْسِرُونَ (19)

و هر که در آسمان ها و زمين است مملوک او است، و آنان که در پيشگاه اويند از پرستش وى تکبر نمىورزند و خسته نمى شوند. (19)

 

يُسَبِّحُونَ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ لَا يَفْتُرُونَ (20)

شب و روز او را به پاکى ياد مى کنند و سستى نمى گيرند. (20)

 

أَمِ اتَّخَذُوا آلِهَةً مِنَ الْأَرْضِ هُمْ يُنْشِرُونَ (21)

آيا معبودانى از زمين اختيار کرده اند که آنها [مردگان را] زنده مى کنند؟ (21)

 

لَوْ كَانَ فِيهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا ۚ فَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ (22)

اگر در آسمان و زمين جز خدا معبودانى بود آن دو تباه مى شدند; پس منزه است خداى صاحب عرش از آنچه [به ناروا او را] وصف مى کنند. (22)

 

لَا يُسْأَلُ عَمَّا يَفْعَلُ وَهُمْ يُسْأَلُونَ (23)

[خدا] از آنچه مى کند بازخواست نمى شود و آنان بازخواست مى شوند. (23)

 

أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً ۖ قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ ۖ هَٰذَا ذِكْرُ مَنْ مَعِيَ وَذِكْرُ مَنْ قَبْلِي ۗ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ الْحَقَّ ۖ فَهُمْ مُعْرِضُونَ (24)

بلکه جز او معبودانى اختيار کرده اند! بگو: دليل خود را بياوريد; [اينک] اين يادنامه امّت من (قرآن) و يادنامه امت هاى پيش از من (ديگر کتاب هاى آسمانى) است [که همه بر نفى شرک اتفاق دارند]. حقيقت اين است که بيشترشان حق را نمى دانند و بدين سبب [از آن ]رويگردانند. (24)