هر روز تلاوت یک صفحه از قرآن کریم/ سوره الانبیاء

به گزارش پایگاه خبری_تحلیلی «موج رسا»بسم الله الرحمن الرحیم

بیشتر بخوانید

• هر روز یک صفحه از قرآن کریم/سوره شعراء
• هر روز یک صفحه از قرآن کریم/سوره فرقان
• قرآن، رمز وحدت مسلمانان است

اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِي غَفْلَةٍ مُعْرِضُونَ (1) حساب مردم به آنان نزديک است در حالى که ايشان در غفلتى [عميق، از حق ]رويگردانند. (1)

مَا يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَهُمْ يَلْعَبُونَ (2) هيچ تذکر تازه اى از پروردگارشان براى آنان نمى آيد مگر اين که آن را مى شنوند، در حالى که به بازى سرگرمند. (2)

لَاهِيَةً قُلُوبُهُمْ ۗ وَأَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِينَ ظَلَمُوا هَلْ هَٰذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ ۖ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَأَنْتُمْ تُبْصِرُونَ (3) و دل هايشان [به دنيا] مشغول است، و آنان که ستم پيشه اند نجواى خود را پنهان داشتند [و گفتند]: آيا اين [مرد ]جز بشرى است مانند شما؟ آيا به سحر روى مى آوريد با اين که مى بينيد [سحر است]؟ (3)

قَالَ رَبِّي يَعْلَمُ الْقَوْلَ فِي السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ ۖ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (4) [پيامبر] گفت: پروردگار من هر سخنى را در آسمان و زمين مى داند [اگرچه مخفى باشد ]و او است شنوا و دانا. (4)

بَلْ قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَامٍ بَلِ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ شَاعِرٌ فَلْيَأْتِنَا بِآيَةٍ كَمَا أُرْسِلَ الْأَوَّلُونَ (5) بلکه گفتند: [سخنان او] خواب هايى آشفته است، بلکه آنها را به دروغ ساخته است، بلکه او شاعر (خيالپرداز) است. [اگر پيامبر است ]بايد معجزه اى براى ما بياورد مانند معجزه هايى که پيامبران پيشين [با آنها ]فرستاده شدند. (5)

مَا آمَنَتْ قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا ۖ أَفَهُمْ يُؤْمِنُونَ (6) پيش از آنان [مردم] هيچ قريه اى که آن را نابود کرديم [با ديدن معجزات] ايمان نياوردند، پس آيا اينان ايمان مى آورند؟ (6)

وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ إِلَّا رِجَالًا نُوحِي إِلَيْهِمْ ۖ فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ (7) و پيش از تو [به رسالت] نفرستاديم مگر مردانى را که به آنان وحى مى کرديم، پس اگر نمى دانيد از اهل ذکر (اهل کتاب) سؤال کنيد. (7)

وَمَا جَعَلْنَاهُمْ جَسَدًا لَا يَأْكُلُونَ الطَّعَامَ وَمَا كَانُوا خَالِدِينَ (8) و آنان را جسدهايى بى جان قرار نداديم که غذا نخورند، و جاودانه نبودند [که نميرند]. (8)

ثُمَّ صَدَقْنَاهُمُ الْوَعْدَ فَأَنْجَيْنَاهُمْ وَمَنْ نَشَاءُ وَأَهْلَكْنَا الْمُسْرِفِينَ (9) سپس به وعده اى که به آنان داده بوديم وفا کرديم و ايشان و هر که را مى خواستيم نجات داديم و مسرفان را به هلاکت رسانديم. (9)

لَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَيْكُمْ كِتَابًا فِيهِ ذِكْرُكُمْ ۖ أَفَلَا تَعْقِلُونَ (10) و همانا کتابى به سوى شما فرستاديم که تذکر [و بيدارى] شما در آن است، پس آيا عقل را به کار نمى گيريد؟ (10)